Ken je die oefening? Iedereen mag iets zeggen, maar moet daarvoor wel het juiste moment afwachten of inschatten? Als er twee mensen tegelijk hun stem laten horen begint de oefening weer van voor af aan. Hoe is dat voor jou?
We hebben allemaal een stem gekregen. Hoe we die gebruiken, en vooral ook wanneer, wordt niet altijd bewust aangeleerd. Soms wel. Dan zijn ouders er bewust mee bezig. “Dat kun je niet zeggen” of tegengesteld: “Zeg gewoon alles wat er in je leeft”. Maar meestal kijk je als kind om je heen en besluit je: zo ga ík dat doen.
Een deel daarvan zit in je als een soort van vanzelfsprekendheid. Dat heb je meegekregen uit je geschiedenis en achterland: je ouders, grootouders, en alle mensen daarachter. Zo doen wij dat, of -vaak is dat zo als je je verbonden voelt met iemand die de tegenbeweging zo kent- ik doe het precies tegengesteld.
In de wereld van hoogbegaafdheid en hoogsensitiviteit, en ook als je iets groots in je leven hebt meegemaakt, komt er meer kijken dan alleen ‘de mensen waar je uit voort komt’. Dan is er een grotere aanleiding waardoor je besluit: hier moet ik her-ijken. Dit moet ik om te overleven en erbij te blijven horen anders gaan doen.
Het gebruik van je stem heeft consequenties. Vaak ben je je daar meer bewust van dan de mensen om je heen. Dat wat je hardop uitspreekt of verspreid nodigt uit tot een reactie, en die reactie kan een eigen leven gaan leiden.
Ik heb de afgelopen tijd drie hoogbegaafde vrouwen gecoacht. Allemaal hadden ze iets met ‘uitspreken’. Geen van drie was zich daar vooraf van bewust.
Bij een van de dames stopte de stem. Het lukte haar letterlijk níet om uit te spreken wat voor haar van belang was. Haar reactie: wat bizar, ik krijg geen woord uit mijn mond, het lukt me gewoon niet. Ik krijg het niet over mijn lippen.
Bij de tweede zat een grote behoefte aan begrip en logica. Ze vroeg graag dóór. Als het antwoord of de strategie die ergens gebruikt werd in haar ogen niet logisch was, dan kwam ze er graag nog even op terug. De wereld om haar heen begreep dit niet. Dat heb je toch al eerder gevraagd? Het wekte wrevel op. Wrevel aan de buitenkant, en onbegrip aan de binnenkant. Zowel bij mijn cliënt als bij de mensen om haar heen.
Bij de derde dame speelde iets anders. Zij kende de beweging: ik prik met woorden. Want de reactie die dan vrijkomt, die laat me voelen dat ik er toe doe. Dat ik mijn plek inneem in de wereld, of anderen dat nu leuk vinden of niet.
Alle drie kende ze het zelfde basisgevoel: ik hoor er niet bij. Niet écht. Ze voelden zich vaak onbegrepen, en slikte woorden toch vaker in dan hun lief was.
Waarom doen we dat eigenlijk?
Je leert al vroeg: mijn mening, mijn woorden, zijn mijn waarheid of mijn gedachte. Ze zijn moment afhankelijk en persoonsgebonden. Wie weet hoor/leer/ervaar ik hierna iets anders waardoor ik weer bij ga stellen. Wie weet mis ik informatie, wie weet vergis ik me. Of wie ben ik, om het beter te weten? Wat ligt nu echt vast in de wereld?
En als ik iets zéker weet en dit uit… dan ervaar ik vaak weerstand om me heen. Mensen spreken me tegen, negeren me of worden boos.
Hoogbegaafd betekent niet dat je ‘alles beter weet’, hoog sensitief betekent niet dat je ‘alles beter voelt.’ Het betekent wel dat je meer signalen binnen krijgt, meer verbindingen hebt en hier -dankbaar?- gebruik van kunt maken.
Alleen; als je je, zoals we doen als groepsdier, vergelijkt met de wereld om je heen en probeert te verifiëren of het klopt, dan ontstaat er vaak een stretch. De stretch van: de ander weet niet wat hij of zij niet weet, en kan alleen reageren vanuit het eigen bewuste wereldbeeld.
De kans is groot dat jij in je leven op verkenningstocht bent gegaan. Op een reis waarbij je zeer regelmatig hebt getwijfeld. Getwijfeld aan de ander, getwijfeld aan jezelf. Als je daarbij het gevoel hebt gekregen dat je -er- niet bij mag zijn zoals je bent, dan besluit je: zo ga ik het doen om mijn -over-leven veilig te stellen.
Natuurlijk werkt dat door. Voor jou, en voor de wereld om je heen. Want een besluit hoe je te gedragen is nooit zo zuiver als gewoon jezelf kunnen en mogen zijn.
Door middel van diepte coaching kun je hier wel naar kijken. Wat doe jij, wat misschien wel veel minder functioneel is dan wat je toen hebt besloten? En wat is er voor jou nodig om jezelf te laten horen en zien, met alles wat erbij hoort?
