Hoe ga je om met de hoogsensitiviteit van jou of van de ander

Wat een uitdaging, alle prikkels en ervaringen in je leven koesteren een tegelijkertijd ook bij jezelf kunnen blijven, bij de ander kunnen zijn, voor jezelf zorgen en voor de ander.
Dat vraagt veel van je.
En ben jij hoogsensitief maar je partner niet, of is je partner hoog sensitief en jij niet, dan komen er nog veel meer aandachtspunten bovendrijven.

Hoe doe je dat, wat zijn dan die aandachtspunten om op te letten?

Als je hoogsensitief bent weet je als geen ander:

De wereld ervaren is heerlijk

en soms is er tijd en rust nodig…

om weer helemaal terug bij jezelf te komen.

Was het maar zo eenvoudig:

“Dit is de gouden regel en lief: houd jij dat ook voor mij in de gaten?”

Helaas is de werkelijkheid net iets complexer dan dit.
Dit kan wel dienen als beginpunt. Als je in staat bent dicht genoeg bij jezelf te blijven en op tijd een moment voor jezelf en je eigen behoeftes in te lassen is er al een flinke stap gewonnen. En de situatie waar we nu met z’n allen inzitten kan dienen als een grote uitdaging.

Heb jij een partner die hoog sensitief is en herken jij jezelf hier niet in, dan is dit een gouden tip om in de gaten te houden. Neemt je partner genoeg tijd voor zichzelf, of voel je hoe hij of zij langzaam minder bereikbaar wordt? Hier kun jij van betekenis zijn door op het juiste moment de boodschapper te zijn die daar even de aandacht op vestigt.

Een grote valkuil in het leven van hoog sensitieven is verantwoordelijkheid.

Waarvoor bén je verantwoordelijk, waarvoor vóél je je verantwoordelijk.

Het laatste maakt vaak dat je over het eerste heen gaat:

De verantwoordelijkheid om goed voor jezelf te zorgen zodat je aanwezig blijft en niet -te- overprikkeld raakt, raakt regelmatig ondergesneeuwd door het gevoel dat je voor je partner, kinderen, werk moet zorgen ook al weet je dat er even een moment van rust nodig is en ingepland moet worden.

Het verschuiven van de verantwoordelijkheid is daarin niet de oplossing. Integendeel, dit is een grote valkuil die hooguit tijdelijk zorgt voor een goed gevoel. Bij jou, bij je partner. Echter, op de lange termijn werkt dit averechts en verlies je je volwassen positie. Je wordt afhankelijk van de zorg van een buitenstaander, hoe dierbaar die buitenstaander ook is, als het gaat om goed voor jezelf te zorgen.

In een ouder-kind relatie kan dit. Het hoort bij jouw taken, jouw verantwoordelijkheden om je kinderen te leren hoe om te gaan met sensitiviteit Je mag/ moet ze beschermen waar dit nodig is. Maar als partner wil je niet op de kind positie terecht komen. Je wilt gelijkwaardig naast je partner staan.

Vragen aan je partner of hij of zij het wil laten weten als je dreigt te verdwijnen mag. Dat is zelfs erg goed als eerste punt van bewustzijn. Maar je kunt de verantwoordelijkheid nooit bij je partner parkeren. Je zult zelf moeten leren wanneer je welke keuzes te maken hebt.
Voor hulp vragen geldt hetzelfde: Vragen is een goed idee, en zelfs heel verstandig. “Lieverd, ik trek het even niet, kun jij dit van me overnemen?”

Besef echter wel dat daar twee antwoorden op mogelijk zijn, en ook op mogen zijn. En dat bij een ‘nee’ ook hoort dat je dan op een andere manier gaat zoeken hoe nu voor jezelf te zorgen.

Aan de hand van het model -uit ‘Beweging in de liefde’- kun je zien waar op relatie-gebied jouw en jullie uitdagingen liggen.

Juist nu, nu alle maatregelen en zelfbeschermingsmechanismes die je voorheen houvast gaven op losse schroeven staan, zie ik dat veel hoogsensitieve mensen zichzelf dubbel en dwars tegenkomen.

Voor wie en wat ben ik verantwoordelijk, welke momenten kan ik hoe dan mijn rust en eigen tijd pakken, hoe ontloop ik de hectiek in het gezin, en ga zo maar door.

Ik heb drie tips voor je. En een uitnodiging.

* Ga eens na: Zijn alle dingen die je denkt te moeten dragen werkelijk van jou of heb je ergens de verantwoordelijkheid van iemand overgepakt?

* Wat is je grootste verlangen, je belangrijkste behoefte? Is dit stilte? Is dit een eigen plek? Is dit iets anders? Maak dit bespreekbaar met de mensen om je heen en zorg dat je dit op een realistische manier voor jezelf ingepland krijgt. Niet te groot en niet te klein: een uur buiten op een bankje op een vastgestelde tijd kan al genoeg zijn om goed voor jezelf te zorgen. Saboteer je daarna jezelf? Vraag je dan eens af waarom je dat doet. Is dit dan inderdaad je verlangen of behoefte, en hoe zit het met verantwoordelijkheid?

* Benoem aan het eind van de dag, bij voorkeur samen met je partner en kinderen als die er zijn, de dingen waar je van hebt kunnen genieten, waar je dankbaar voor bent. Besef dat je gevoeligheid voor prikkels hier vaak een belangrijke bijdrage in levert. De geur van een bloem, het gevoel van het verende gras onder je voeten, de smaak van verse kruiden: hoe gevoeliger je bent, hoe groter de impact.

En de tip: Onderzoek net op die momenten dat je nog niet overspoeld bent, maar wel de angst daarvoor voelt opwellen: Wat mag ik leren. Wat is de waarde die ik nu, met alles wat ik nu in mijn lijf, hart, hoofd gewaar word, kan opdiepen en kan aankijken.

Ik wens je veel levensplezier.
Het leven is niet altijd makkelijk, maar wel ontzettend rijk!